مقدمه: تریاژ برای ارزیابی بالینی اولیه و دسته بندی کلیه بیماران مراجعه کننده به بخش اورژانس جهت ارائه مناسب ترین درمان، ضروری است. تریاژ صحیح و سریع بیماران کلید عملکرد موفق در بخش اورژانس است. این مطالعه با هدف تعیین شیوع خطای تریاژ و پیامدهای تریاژ سبک در بیماران مراجعه کننده به بخش اورژانس انجام شد.مواد و روش ها: در این پژوهش توصیفی، پرونده 300 بیمار مراجعه کننده به بخش اورژانس بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی که در آنها تریاژ «نمایه وخامت اورژانس» (Emergency Severity Index) به صورت فعال اجرا می شد؛ به روش تصادفی ساده انتخاب گردید. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه حاوی اطلاعات جمعیت شناسی و فرم تریاژ بر اساس الگوریتم تریاژ «نمایه وخامت اورژانس» استفاده شد. برای تعیین روایی ابزار، از روش روایی صوری و برای پایایی از روش همبستگی بین مشاهده کنندگان (0.85) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 17 انجام گردید.یافته ها: در این مطالعه میزان تریاژ سبک 23.7 درصد و میزان تریاژ سنگین 11.7 درصد بود. بیشترین میزان تریاژ سبک در سطح 3 تریاژ «نمایه وخامت اورژانس» بود. خطر مرگ در اثر تریاژ سبک (با اطمینان 95 درصد) 3.2 برابر بیشتر از گروه تریاژ صحیح و تریاژ سنگین بود. بعلاوه، همبستگی معنی داری بین خطای تریاژ و زمان انتظار بیمار تا معاینه توسط پزشک اورژانس (P=0.39)، طول بستری بیمار در بیمارستان (P=0.77) و نیز بین خطای تریاژ و زمان بستری بیمار در بخش اورژانس (P=0.50) یافت نشد.نتیجه گیری: میزان خطای تریاژ از آستانه قابل قبول بالاتر است. در این پژوهش انجام تریاژ صحیح و یا همراه با خطای تریاژ، تاثیری بر شاخص های زمانسنجی نداشته است.

مقدمه وظیفه اورژانس پیش بیمارستانی ارایه کلیه اقدامات درمانی نجات بخش در خارج از بیمارستان است. یکی از مهم ترین مفاهیم پایه و تاثیرگذار در مدیریت و تصمیم گیری در شرایط اورژانسی تریاژ است. یکی از چالش های قابل توجه در انجام انواع تریاژها بروز خطای تریاژ می باشد. شناسایی و به کارگیری راهکارهای کاهنده چالش فوق، یک ضرورت است. بنابر این مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر مشق (Drill) بر میزان خطای تریاژ در پرسنل اورژانس پیش بیمارستانی انجام خواهد شد. روش مطالعه حاضر یک مطالعه مداخله ای دو گروهی می باشد که بر روی پرسنل اورژانس پیش بیمارستانی دو شهرستان استان اصفهان انجام خواهد شد. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل: پرسشنامه فرم اطلاعات دموگرافیک، ابزار تصمیم گیری تریاژ و سناریو های طراحی شده تریاژSTART است. در نهایت داده های گردآوری شده با تست های آماری مناسب پارامتریک و نان پارامتریک از جمله میانگین و انحراف معیار، تی مستقل، تی زوجی، کا اسکویر، تست دقیق فیشر و من ویتنی تحلیل خواهند شد. یافته ها: این مداخله احتمالا می تواند باعث کاهش میزان خطای تریاژ در پرسنل اورژانس پیش بیمارستانی شود. نتیجه گیری: اکثر مطالعات تریاژ با استفاده از روش تمرین های بحث محور انجام شده است که اغلب آنها دانش متوسط و مهارت های ناکافی شرکت کنندگان را گزارش کرده اند. لذا مطالعه حاضر بر روی تمرین مبتنی بر عملکرد تمرکز کرده و در بین پرسنل اورژانس پیش بیمارستانی انجام خواهد شد.

زمینه و هدف: تریاژ سریع و دقیق بیماران کلید موفقیت در مراقبت از بیمار است و شناسایی بیمارانی که نیاز به مراقبت های اورژانسی دارند را ممکن سازد. لذا این مطالعه با هدف تعیین تاثیر آموزش تریاژ از طریق تلفن همراه هوشمند بر میزان دانش و تصمیم گیری پرستاران انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه نیمه تجربی با یک گروه پیش آزمون و پس آزمون در سال 1399 انجام شد که در آن 25 پرستار تریاژ بخش اورژانس بیمارستان های دانشکده علوم پزشکی خوی، انتخاب شدند. روش آموزش، از طریق تلفن همراه هوشمند بود. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه حاوی اطلاعات جمعیت شناسی و فرم تریاژ بر اساس الگوریتم تریاژ استفاده شد. جهت تشخیص خطای تریاژ، تعداد 350 پرونده بیمار قبل و بعد از آموزش توسط پژوهش گر بررسی و تعیین سطح تریاژ شد و میزان خطای تریاژ بررسی شد و هم چنین دانش پرستاران اورژانس قبل و یک ماه بعد از مداخله بررسی شد و سپس داده ها با استفاده از آزمون های مجذور کای و McNemar و t زوجی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها بیان گر این بود که خطای تریاژ از 28 درصد قبل از مداخله به 1/19 درصد کاهش یافت و آزمون آماری McNemar، تفاوت آماری معنی داری را نشان داد (001/0>P). در ارتباط با میزان دانش پرستاران تریاژ، آزمون t زوجی نشان داد که میزان دانش پرستاران بعد از مداخله افزایش یافت (001/0>P). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که ارتقاء مهارت و دانش پرستاران می تواند باعث افزایش دقت پرستاران اورژانس در تریاژ صحیح بیماران شود. بنابراین، برنامه ریزی براساس آموزش تریاژ صحیح برای پرستاران اورژانس پیشنهاد می گردد.

0

زمینه و هدف: در واحد زنان و مامایی به دلیل مراجعات مکرر مراجعان اورژانس، داشتن تریاژ زنان و مامایی با کیفیت بالا ضروری است. با توجه به اهمیت ارتقای کیفیت خدمات در نظام سلامت، شفاف سازی ابعاد و ویژگی های مفهوم کیفیت تریاژ مامایی، برای تعیین معیارها و استانداردسازی کیفیت تریاژ مامایی کمک کننده است. لذا، این مطالعه با هدف تبیین شاخص کیفیت تریاژ مامایی انجام یافته است. روش بررسی: مطالعه کیفی حاضر از نوع تحلیل محتوای هدایت شده است. مشارکت کنندگان 15 نفر بودند، شامل ارایه کنندگان خدمت تریاژ مامایی و افراد متخصص و کلیدی در زمینه تریاژ مامایی. داده ها براساس مصاحبه های نیمه ساختار یافته عمیق جمع آوری شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار MAXQDA نسخه 10 انجام یافت. یافته ها: با انجام مصاحبه های عمیق و نیمه ساختار یافته، 824 کد اولیه پالایش نشده و 97 کد ادغام یافته استخراج شد. تبیین شاخص کیفیت تریاژ مامایی در سه طبقه اصلی شامل کیفیت فرآیند، کیفیت ساختار و پیامد تبیین گردید. کیفیت فرآیند شامل 35 کد در دو طبقه فرعی اقدامات و مراقبت ها، تعاملات و ارتباطات، کیفیت ساختار شامل 51 کد در پنج طبقه فرعی: روال و روند تریاژ، الگو و استاندارد، وسایل و تجهیزات، فضای فیزیکی، نیروی انسانی و پیامد شامل 11 کد در پنج طبقه فرعی زمان انتظار، رضایتمندی، پیامدهای جسمی، روحی و روانی و هزینه بود. نتیجه گیری: شاخص کیفیت تریاژ مامایی تحت تأثیر کیفیت فرآیند (اقدامات و مراقبت ها، ارتباطات)، کیفیت ساختار (روال و روند تریاژ، الگو و استاندارد، وسایل و تجهیزات، فضای فیزیکی، نیروی انسانی)، پیامد (زمان انتظار، رضایتمندی، پیامدهای جسمی، روحی و روانی و هزینه) بود.

زمینه و هدف: درد قفسه سینه شایع ترین علامت در بیماری های عروق کرونر است، اما هنوز تشخیص این بیماری یک مساله پیچیده بوده و میزان مرگ و میر بالایی را به خود اختصاص می دهد؛ لذا تشخیص و درمان به موقع آن امری ضروری است. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر اجرای مقیاس تریاژ قلبی بر شاخص های زمانی تریاژ در مراجعین با درد قفسه سینه انجام شد.مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی با گروه کنترل می باشد که جامعه آماری آن را بیماران مراجعه کننده به بخش اورژانس بیمارستان فارابی مشهد در سال 1393 تشکیل دادند. 60 بیمار به روش مبتنی بر هدف انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. بیماران در گروه مداخله، با استفاده از مقیاس تریاژ قلبی توسط پژوهشگر و در گروه کنترل، به شیوه معمول نمایه وخامت اورژانس توسط پرستار بخش تریاژ شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از شاخص های توصیفی و آزمون های کای دو و من ویتنی تحت نرم افزار آماری 21 SPSS انجام شد.یافته ها: زمان شروع بستری 6 ساعته (p<0.001)، زمان اولین ویزیت پزشک متخصص (p<0.001) و زمان گرفتن اولین نوار قلب (p<0.001) در گروه مداخله کوتاهتر از گروه کنترل بود.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد تریاژ خاص بیماران قلبی می تواند مدت زمان بررسی و رسیدگی به بیمار قلبی را کاهش دهد. لذا استفاده از این روش جهت رسیدگی و ارایه مراقبت زود هنگام به بیماران قلبی توصیه می شود.

متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

زمینه و هدف: تریاژ برای سطح بندی بیماران جهت ارایه مناسب ترین درمان و انتقال آن ها به مراکز درمانی امری ضروری است. توافق در سطح بندی تریاژ بین پرستاران و کارکنان فوریت های پزشکی باعث افزایش دقت و کاهش زمان تحویل بیماران می شود؛ با این وجود نتایج برخی مطالعات نشان دهنده وضعیت نامناسب تریاژ است. این مطالعه با هدف تعیین میزان توافق کلی در سطح بندی تریاژ بین کارکنان فوریت های پزشکی، پرستاران و مربی تریاژ انجام شد.مواد و روش ها: در مطالعه توصیفی حاضر، یک مربی، 5 پرستار تریاژ و 30 نفر از کارکنان فوریت های پزشکی شهر ایرانشهر در سال 1393 به روش سرشماری شرکت کردند. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه اطلاعات فردی و فرم تریاژ بر اساس نمایه وخامت اورژانس (Emergency Severity Index) بود. 78 بیمار بصورت جداگانه توسط پرستاران تریاژ، کارکنان فوریت های پزشکی و مربی (به عنوان ملاک) مورد سطح بندی قرار گرفتند. میزان توافق کلی با استفاده از ضریب کاپا تحت نرم افزار آماری 16 SPSS مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: ضریب کاپا برای اندازه گیری میزان توافق کلی در سطح بندی تریاژ بین کارکنان فوریت های پزشکی و پرستاران k=0.20، کارکنان فوریت های پزشکی و مربی k=0.1، پرستاران تریاژ و مربی k=0.19بدست آمد.نتیجه گیری: طبق یافته ها، میزان توافق کلی در سطح بندی تریاژ بین پرستاران تریاژ، کارکنان فوریت های پزشکی و مربی ضعیف بود. لذا برگزاری دوره های آموزش تریاژ و اجرای تریاژ مشترک جهت افزایش توافق و کاهش زمان جابجایی بیماران پیشنهاد می شود.